Zakończenie oktawy Bożego Ciała to dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Idea przynoszenia wianków jest związana z wdzięcznością Panu Bogu za dary, które od Niego otrzymujemy, m.in. za kwiaty i zioła. Przez tą modlitwę prosimy Go, by swoją opieką otaczał nasze pola, łąki, lasy, strzegł ich przed zniszczeniem i żebyśmy jednocześnie mogli korzystać z tych owoców dla naszego dobra.
Źródła tego zwyczaju znajdujemy tak w liturgii, jak i w etnografii. Obrzęd ten jest związany z tradycją średniowiecza, kiedy zioła odgrywały ważną rolę. Dzisiaj choć bardzo zmienił się sposób naszego funkcjonowania, nadal powinniśmy sobie przypominać, że w naturze Bóg zawarł dary służące człowiekowi w wielu obszarach życia. Zieleń, a szczególnie zieleń wonnych ziół, które mają moc leczniczą, jest symbolem życia. Źródłem życia wiecznego jest Najświętszy Sakrament, komunia, zjednoczenie z Jezusem – Dawcą Życia. Stąd uzewnętrznieniem, znakiem tej wiary jest wianek. Zgodnie z nią przecież sam Chrystus wręczy nam – według nauki św. Pawła – „niewiędnący wieniec chwały”. W o wymiarze związanym z tradycją pisał folklorysta i etnograf Zygmunt Gloger. W wielu domach wito zawsze 9 tych wianków, każdy z innego ziółka, a mianowicie: z macierzanki, rozchodnika, nawrotka, kopytniku, rosiczki, mięty, ruty, stokroci i barwinku. Używany jest także lubczyk, kopelnik, targownik i dzwonki, w Krakowskiem bobownik i niezapominajki, w Wielkopolsce gałązki lipy i jabłecznik. Wiankiem z rozchodniku okadzają dom przed burzą, wierząc, że od tego rozchodzą się chmury gradowe i pioruny.
Dziękując wszystkim, którzy z wiarą podtrzymują tę piękną religijno-ludową tradycję, zachęcamy do zobaczenia:
1. Źródła tego obrzędu, którym jest Najświętsza Ofiara, ukazana w formie Misterium przygotowanego jeszcze pod dyrekcją ks. prob. Andrzeja Biernackiego.
2. Relacji z tegorocznej procesji Bożego Ciała, która że względu na pandemię miała specyficzny przebieg.
3. Zdjęć z Eucharystii i procesji na zakończenie oktawy Bożego Ciała.
