Symbol baranka posiada jeszcze inną wymowę. Starożytny wschód znał zwyczaj, że królowie określali siebie samych jako pasterzy ludu. To stanowiło obraz ich potęgi, obraz cyniczny: narody były dla nich jak te owce, którymi pasterz mógł dysponować wedle swych zachcianek. Tymczasem Bóg żywy, pasterz wszystkich ludzi, sam stał się barankiem, stanął pośrodku stada, pośród tych, którzy są deptani i zabijani. Właśnie w ten sposób objawia się On jako prawdziwy pasterz: „ja jestem dobrym pasterzem, życie moje oddaje za owce” — mówi Jezus o sobie samym (J 10, 14nn). To nie moc zbawia, lecz miłość! To jest znakiem Boga: On sam jest Miłością. /Benedykt XVI/
Każdego roku IV Niedzielę Wielkanocną przeżywamy w liturgii jako Niedzielę Jezusa Dobrego Pasterza. Syn Boży uniża się, oddaje za nas Swe życie, aby uchronić nas o zguby i dać nam życie obfite tu na ziemi i w wieczności. Jak przypomniał papież Benedykt XVI, dokonało się to w ten niezwykły sposób, polegający na tym, że Boski Pasterz stał się Barankiem Bożym ofiarowanym dla uratowania owiec ze stada Boga Ojca. Każda Eucharystia jest uobecnieniem tego misterium zbawienia, gdzie jesteśmy karmieni Ciałem i Krwią tegoż Baranka.
O tym przypomina nam, nasze odnowione tabernakulum. W jego stylizacji wyrażone zostały prawdy naszej wiary.
Figura baranka nawiązuje do starotestamentalnych zapowiedzi Jezusa, które odnajdujemy w następujących wydarzeniach:
– ofierze baranka złożonej przez Abla,
– ofierze Abrahama, który zabija baranka zamiast swego syna Izaaka,
– ofierze baranka paschalnego, którego złożyli Izraelici w Egipcie,
– wizji Sługi Jahwe z Księgi Proroka Izajasza, który jak baranek składa siebie w zbawczej ofierze.
Nawiązuje też do tekstów nowotestamentowych:
– świadectwa św. Jana Chrzciciela, który nazywa Jezusa Barankiem Bożym,
– godziny śmierci Jezusa, która zbiega się z godziną zabijania baranków paschalnych w świątyni jerozolimskiej,
– braku łamania goleni Jezusa,
– do świadectwa z 1 Listu św. Piotra, który napisał, że zostaliśmy wykupieni krwią Jezusa jako baranka niewinnego i nieskalanego.
Natomiast dodatkowym symbolem widzianym w tabernakulum i powiązanym z Barankiem Bożym jest księga z siedmioma pieczęciami, na której On spoczywa. O takim połączeniu i zwycięskim Baranku możemy przeczytać w Księdze Apokalipsy św. Jana.
Wreszcie na drzwiczkach tabernakulum widnieje symboliczny kielich z hostią. Jest to znak zapraszający nas do karmienia się Ciałem i Krwią Baranka Bożego.
Ta bogata symbolika naszego tabernakulum powinna być źródłem osobistej refleksji, prowadzącej nie tylko do uświadomienia obecności w nim Jezusa Eucharystycznego, ale także do jak najczęstszego karmienia się Nim – Barankiem Bożym.
Przy tej okazji dziękujemy wszystkim darczyńcom, w tym kandydatom do Bierzmowania i ich rodzicom. Dzięki Waszym ofiarom udało się odnowić to oryginalne tabernakulum z naszego barokowego ołtarza. W ten sposób po ponad pięćdziesięciu latach wróciło ono na swoje właściwe miejsce. Poświęcone na nowo przez bpa Kazimierza Gurdę podczas Bierzmowania w dniu 18 lutego br., będzie nam przypominało o Bogu, który ofiarowuje nam Swego Syna, Baranka Bożego. Za to piękne dzieło: Chwała Panu.
