Wraz z początkiem nowego Roku kościelnego mogliśmy w I Niedzielę Adwentu ucieszyć się powrotem po konserwacji, kolejnej części naszego ołtarza głównego. To efekt pracy zespołu Pana Aleksandra Piotrowskiego oraz złożonych przez parafian ofiar i dotacji ze strony Świętokrzyskiego Urzędu Ochrony Zabytków.
Tym razem prace konserwatorskie objęły:
– krucyfiks z niszy w ołtarzu,
– dwie złocone kolumny,
– epitafium z napisem „Miserere mei Deus…”,
– zwieńczenie nastawy ołtarzowej z perłą pośrodku, nawiązującą do imienia naszej patronki św. Małgorzaty,
– przeniesienie obrazu św. Małgorzaty z niszy na górę ołtarza.
W ten sposób do finału brakuje już tylko dwóch złoconych kolumn i trzech figur z tzw. grupy pasyjnej, które mamy nadzieję, że uda nam się odnowić w nadchodzącym roku. Mimo tego braku, ołtarz już dziś prezentuje się okazale, ciesząc oglądających swym majestatyzmem i pięknem. Dopiero teraz mogliśmy sobie uzmysłowić rolę kotar namalowanych na ukośnych ścianach prezbiterium. Ich dynamiczne uchwycenie, pozwala poczuć, że oto odsłania się zasłona, a przez to mamy wgląd w tajemnicę Bożej obecności wśród nas i Jego działania, przez które ofiaruje nam zbawienie w Jezusie Chrystusie. Choć to tylko jeden z elementów wyposażenia wnętrz naszej świątyni, to jednak jego wygląd przyciąga i zatrzymuje, by zgłębić tajemnicę. Dodatkowo jego przywrócony po konserwacji wygląd przenosi nas do XVIII wieku, bo tak wtedy wyglądał, i łączy bliźnimi, którzy tu wtedy żyli i troszczyli się o piękno tego kościoła. Warto też w tym kontekście zauważyć, że prawdziwe piękno jest ponadczasowe, tak to materialne, jak i duchowe.
