„Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę przewiąże. (…) Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń.” /Oz 6, 1. 6/
Przepowiadanie w drugim dniu naszych rekolekcji skoncentrował ks. Mirosław wokół sakramentu pokuty i pojednania. To w nim doświadczamy Ducha Świętego, który przychodzi, by nas „przekonać o grzechu.” Co raz częściej bowiem spotykamy się z postawą życia jakby Boga nie było. Dlatego potrzeba nam Ducha Prawdy pokonującego nasza ślepotę będącą efektem trwania w zatwardziałości serca. Bogu nie zależy na przyłapaniu nas na grzechu i oskarżeniu, ale naszym zbawieniu. Odrzucając Boże prowadzenie pogrążamy się w życiowym chaosie, niszcząc siebie i bliźnich. Ksiądz Mirosław w przytoczonych świadectwach ukazał nam dwie sprawy związane ze spowiedzią:
-
Posługa we włoskiej parafii dała mu doświadczyć prawdy, że gorliwość w korzystaniu z tego sakramentu związana jest z modlitwą do Ducha Świętego.
-
Człowiek nawrócony, jak niewierny mąż z opowiadania, nie tylko duchowo, ale wręcz fizycznie, w swoim wyglądzie doświadcza zmiany na lepsze, swego rodzaju operacji plastycznej serca.
O taką przemianę wszystkich członków naszej wspólnoty parafialnej i o wylanie na nas Ducha Świętego modliliśmy się podczas wiecznej adoracji.
