Rozpoczynająca się w Wielką Sobotę po zmroku Liturgia Wigilii Paschalnej stanowi centrum duchowe całego roku liturgicznego, stanowiąc szczyt i źródło życia każdego chrześcijanina.
Układ tej nocnej liturgii nawiązuje do Paschy Narody Wybranego, dlatego rozpoczyna się ją po zmroku, a powinno kończyć procesją rekurencyjną. Zaczyna ją poświęcenie ognia i paschału na pamiątkę słupa ognia, znaku Boga prowadzącego Izraelitów podczas wyjścia z Egiptu oraz Chrystusa, który jest Światłością Świata. To idąc za Nim możemy stać się wolnymi. Do takiego wyboru zachęceni jesteśmy przez liturgię słowa, opowiadająca o trosce Boga i dziele zbawienia. Tak też czynili Żydzi podczas Paschy. Następujący po nich obrzęd poświęcenia wody przypomina o przejściu przez Morze Czerwone i zawarciu Przymierza. Pokropienie, bowiem wodą święconą, nawiązuje do pokropienia krwią zwierząt ofiarnych, a w chrześcijaństwie do obmycia w Chrzcie Krwią Chrystusa. Wreszcie następuje liturgia eucharystyczna, gdy na ołtarzu składamy Baranka Bożego, przyjmując go następnie w Komunii świętej. Jest to nawiązanie do baranka paschalnego spożywanego przez Izraelitów. Na znak wyjścia z niewoli grzechu i śmierci, wierni uczestniczą w procesji rekurencyjnej. Ogłaszają zwycięstwo Chrystusa – stąd niesiony Najświętszy Sakrament, figura Zmartwychwstałego oraz krzyż z czerwoną stułą – prowadzącego ich ku prawdziwej wolności, czyli świętości. Pusty grób i umieszczona na wejściem do niego figura Jezusa Zmartwychwstałego o tym przypominają. To wszystko ma nam pomóc w tym, co dzieje się w nas duchowo. To wezwanie do wyjścia z naszych „Egiptów” I niewoli. Do kroczenia za Chrystusem prowadzącym nas wśród ciemności. Jest to możliwe, gdy przez wiarę zanurzymy się w sercu Jezus, by z Nim zmartwychwstać.
Film z Procesji Rezurekcyjnej – autor: Kazimierz Kowalski
