W książce „Pamięć i tożsamość” św. Jan Paweł napisał: Jak wiadomo, historia człowieka rozwija się w wymiarze horyzontalnym w przestrzeni i czasie. Jednak krzyżuje się z nią również wymiar wertykalny. Nie tylko ludzie bowiem piszą historię. Razem z nimi pisze ją także Bóg.
Liturgia Wigilii Paschalnej i Wielkanocy jest zobrazowaniem tej papieskiej refleksji. Choć co roku przeżywana w prawie identycznej formie, stanowi za każdym razem niepowtarzalną przestrzeń, gdzie dokonuje się współpraca każdego z nas z Bogiem. On przychodzi, by mocą zawartą w Chrzcie, wyzwolić nas z wszelkiego zła, czyli dokonać paschy. Dając się poprowadzić Jego słowu osiągamy prawdziwą wolność. Pomocą w tym odnawiany procesie jest nasza pamięć. To ona pozwala na przypomnienie sobie tego, jak wierny jest Bóg wzywający nas do zaufania. Dzięki tak wykorzystywanej pamięci kształtujemy swoją tożsamość. Tożsamość ludzi kochanych przez Boga. Tożsamość ludzi ocalonych od śmierci, do której doprowadza grzech. Tożsamość osób zjednoczonych z Chrystusem w Jego umieraniu dla grzechu, a rodzeniu się do świętości. Tożsamość wierzących, że dzięki Bogu ostatnim słowem w naszym życiu nie jest „śmierć”, ale „zmartwychwstanie do nowego życia”.
W tym kontekście z wdzięcznością myślimy o wszystkich, którzy w różnym wymiarze – budując dekorację, sprzątając, adorując i pełniąc straż, czy posługując przy ołtarzu – przyczynili się do owocnego przeżycia tego czasu i mówimy im „Bóg zapłać”.
